Indefensa

Irrompes bruscamente ,
Desestabilizando emocións aletargadas…
Os pensamentos desestructúranse,
A razón… perde a batalla.
Cae a coraza da alma,
O corazón indefenso,
Víctima de novo
Da abrasadora espada.

Baixo a brétema fundida
Estendo as ás ao Averno,
Bebo de novo o sangue do pacto
Que me fará voltar ao inferno.

A atracción ao lume
Do desexo que queimo,
Embriágome da vida ficticia,
Derramada neste frío inverno.

Regos de azucre moreno
Voltan a edulcorar
Veas quebradizas,
Amargadas de tanto esperar.


Soños metamórficos,
Incoherentes de máis.
Acougo cando te vexo…
Véxote acougar…

Fotografía e edición: Emilio Romanos

A Sachadora.

Minten! os versos que din

Que a soedade é unha pendente estrepitosa

Que percorren a alma afogada

Sin fe, sin esperanza desvalida.

Minten! Cando din que o corazón

Canso, retírase

De marcar horas perpetuas

De penitencia extrema.

Minten! As letras que maldin

O amor e as suas lerias,

Por que treman ao pensarte

E adoecen por estar a tua beira.

E co tempo

Empezas a entender…

Que os bicos non son contratos

Que os agasallos non son promesas

E a distancia non é obstáculo.

Aceptas a derrota

Coa cabeza máis alta

Os ollos máis abertos

Que o amor non é comodo

Non é sexo, nin seguridade.

Laberintos de literatura

Para chegar ao cumio do espíritu.

Berros rasgadores

Que non chegan aos tímpanos sordos.

Alquimistas, poetas, artistas…despistados.

Prudencia condenada

Non deixa sair o que dicta a alma.

Pastores, rabaños

Coléricos, críticos non refinados.

Víctima inocente

Da violencia do amor

Atravesada pola daga

da sachadora.

Foto: Rochi Nóvoa.

Unha daga máis.

No percorrer deste tempo,
Nun serán coma este,
Invoquei a túa dor, e...
Sentín a túa voz de preto.

Os teus ollos caeron,
Asemellaba que escoitaras chegar a morte.
Eu, que abrira a túa ferida,
Tamén mordín nela
E sentíchelo,
Sentíchelo de cerca.

Exprimín máis,
Traidora.
Esquirola.
Exprimín docemente
O teu corazón, pequeno mortal.

Coa daga dourada e exquisita
De outro mal, cicais
probaches o pranto
ti, sinxelo animal.

E a miña boca
De sede humán pura,
Maldita,
Insaciabel,
De ti bebía.

Fotografía : Rochi Copenhaguen 2010

Tension

Oprimido o peito, non podo respirar...
Onde outros agardan hachala luz
Eu atopo a escuridade infinita.

Noutrora a musa reflectia
Noutrora cegaba,
Agora máis volátil
Cal espora...

Na escuridade da noite,
O gris da lua reloce
Pechando os ollos humedecidos.
Comenza a caida...

A agonía, entumece os osos
As bágoas percorren o corpo
A dor calceta ao corazón xélido.

Nas sombras da noite
O medo achégase
Confunde as formas
Cos desexos.

O silbido calado,
O marmurio intenso,
A ansiedade de quen espera...
Oprime tanto o peito ! .

Espiñas que se craban na espalda
Erguendo os cabelos
Fan tremer...e non deixan
indiferente ao tempo...

Caio, caio...

Fotografía: Emilio Romanos

A Fada

Premer na imaxe para ver a tamaño completo
Fotografia e edición: Emilio Romanos
Idea orixinal: Rochi Nóvoa

Silenzo, ninguén fala.

Escribo, para roubarlle tempo a soedade
para atopar un sorriso furtivo,
Entretéñome.

Calo, si que estrano ,
Calo por medo a indiferncia.

Tento borrar o teu recordo
O teu olor
Ese cheiro a frescura rancia
Maquelada en teorias astrales.

Tristura tatuada nos ollos
Que sorrin
Para o disimulo do que observa.

Engulo recordos
Bebo morriña
Escupo sangue.

Fotografía: Emilio Romanos

Os bicos que saben a culpa

Fotografía: Rochi Nóvoa

" Mellor é a esperanza; pois produce paciencia, arma forte contra a decepción acelerada".

Os bicos ás veces saben a culpa.

Collo as ás do tempo

Para marcar un rumbo

Que non sei onde vai.

Con discilina

Indiferencia e impertinencia

Aborrezo o meu orgullo

Que me ergue

para logo facerme esnafrar.

Silenzos dunha noite

Berros afogados na alma

Noutrora éxtase total.

Desafortunadas palabras

En busca dunha estrela.

Mitigo a ferida

Da boca insensata

Que quixo aplacar o medo

Escupindo sandeces de máis.

Soños incesantes

Ás veces pesadelos

Vivirán na lembranza

E  a ilusión rirá.

Váste

Ainda sinto as tuas mans

Queimando a miña pel…

Meu corpo, espido

Á noite e a ti.

Tomaches del

 o que ti quixeches

Non houbo impedementos.

Cravaches as fouce en min

Comiches

A miña devilidade

supcionaches

o meu sangue

Arañaches

A miña alma

E agora ti queres marchar.

Atopamonos na rua

E somos dous estranos

mira

Eiqui está o meu corazón,

Xa non podes paralo

Habelo pensado

Cando me falaches de votar a voar

Agora non te escondas

Non prendas o cigarro

E a min a quen estas a queimar.

Non me torzas a mirada

Non fagas que non me queres mirar

Miraches me demáis

E agora quereste marchar.

Eu ainda sinto

Sinto os teus ollos

O teu sorriso e esa cara de sorpresa

Non podes escapar

Deixarme asi baleira

Escorega-los sentimentos e

Aumentalos medos

Non ves que as pantasmas

do pasado volataran?.

Deixasme

Perdida nas tebras

Das que ti me quixeras sacar.

Tes que loitar !

Arrinca eses medos

Pon a coraza do cabaleiro

Que tantas veces me fixo vibrar.

Colle a tua espada

Rompe o silenzo

Atravesemos o universo

O mundo estanos a esperar.

Garda ese látigo,

A min non me pertence.

Foron doutros tempos

Nos que ti viviches mal,

Non mos fagas pagar.

Penseite… diferente

 Loitador , arrogante

Seguro , valente

 un cabeleiro de verdade

Asi que agora non podes marchar.

 Lembra aqueles tempos

No que a ledicia

Non era unha estrela fugaz.

Lembra aquelas luas cheas

Polas tantas mensaxes viches brilar.

E agora queres escapar

Marcarchesme cos recordos

Tatuaches a miña pel

De sentimentos

Non o deixes pasar

Non me ignores

Son de carne

Non esa rocha da escoitasches falar.

E agora quereste marchar

Tirasme a un lado

Son menos que o lixo

Que nas ruas recollen

Nas noites que me viron chorar.

Estigma? Sinal?.

Eu, que entendin

A tua mentira e a tua verdade

Para que non te foras xamais.

E agora ti queres marchar

e… fuchetes xa.

Andrómedas,

Andromedas diversas

Dun tempo

Irreal

Do que ti non quixeches ser

Por un dixeronme

Ou por un que será.

Fotografia: Emilio Romanos

Enbaina pois a tu espada

Aqui non a vas a precisar máis.

Días de luto

Son os dias de luto

 se non estás…

Estendes as ás

Ao escuro vento de noite

Para voar libre

E eu, egoistamente quérote

Quérote engaiolar.

Sen medo divagas e disipaste

Polas fragas de palabras máxicas.

Fotografía e edición: Emilio Romanos

 Escribes na miña pel,

Desexo entón mutilarche as ás

Rasgarche a pel

Beber do teu sangue

E arrincache os ollos

Para que non miren a niguén.

E escorregar asi

As miñas bagoas negras

Que amargamente  me lixan a cara

                                        Cando te penso e non estás.

Reiterando

Sangran

As letras que escribes

ao anxo negro

 que nas noites persigues.

Estremecen

 as pedras  xélidas

das montañas que pisou

Nun tempo que non te tivo.

Queiman

As miradas

que crava,

ainda na distancia.

Doen

As palabras

Da incomprensión resignada

Que dicta a sua alma.

Sangran,

Estremecen,

Queiman,

Doen

Fotografia: Emilio Romanos