martes, 29 de enero de 2013

Postrada




Agora , que estou prostrada neste leito

 E o tempo que teño é xusto

  Confesareiche  que:


Pasei anos desfigurando noites perfectas

Imaxinando días soleados  no inverno

Andar ao revés…sempre se me deu ben.




Blasfemei, rin

Chorei, vivín, morrín

Soñei….



Segundo a  lúa da tolemia construín

Un verso, unha imaxe,

Debuxei un momento,

Alcaiotei parte das feridas.



E agora…

Agora  fico prostrada nesta cama

De sabanas limpas, frías e desinfectadas.


Sen  contacto human ,

Esnaquizando lembranzas

dos descensos ao inferno.





 Morrín con anterioridade

Cando por parva , fun escrava da rutina

E  fuxín  acovardada do amor.



Cando perdín un proxecto

Por  “ Paura “  a comezalo

E cando o negro estivo por riba do branco,

 sempre subliñado co medo.





Agora , que estou prostrada neste leito

 E o tempo que teño é xusto

 Direiche… que non temo a morte, 

 A morte ….non me  é estraña.

Foto: Rochi Nóvoa ( Autoretrato)

lunes, 14 de enero de 2013

A melancolía non sabe de crises



A melancolía…
A melancolía… Non  sabe de crises
Instálase  , e xa non se vai.

Aparece a dor
Que non atopa acougo
Nin nos prantos, nin nas bágoas.

Parece ás veces
Que a lúa quere bicarte
Envolvéndome  en harmonías  equidistantes
E aparecen as formigas bulindo por min.

Teño para escribir un libro:
A pluma dun corvo,
O tinteiro da ausencia,
A folla pálida e virxinal,
O silencio.

O reloxo parado,
Un saco de bicos por abrir,
Versos que non nacen,
Bolboretas cegas.

Papoulas disecadas,
Lembranzas entreabertas,
Un álbum nocturno
E unha caixa baleira.

Morriña, tristura…
A melancolía non sabe de crises
Non.




Foto: Autoretrato  Rochi Nóvoa.



jueves, 3 de enero de 2013

Son a viúva dun home vivo



O que foi…
Parece toda una vida !
 Agora chega o baleiro
Rompéndoo todo.

Parece que son firme
Pero teño  a vontade da pedra entumecida.

Enganada pola ilusión
Da realidade afiada
Que corta sen piedade o sorriso da lembranza.

Desperta
Corro as cortinas
 para que non entre a luz.

Imponse un novo día
E perdo a oportunidade de terte
Son a viúva dun home vivo
Que vexo a miúdo pasar.


Son a viúva dun home vivo

Foto : Rochi Nóva ( Autoretrato)