sábado, 26 de abril de 2014

Bolboretas



Bolboretas de cor
para tapar as palabras que se calan.

Delicada caricia, mirada penetrante
lanza chamas de fervor
repta sen tocarche
atravésate con so mirarte.

De entrega amable e servil
feiticeiro réptil
con arcanos lamentos
que selaron o desquite
desaparece agora  na sombra.

Fuxo así da dor que tece
a auga do teu ceo
dos reflectir das túas pegadas
das curtidas deidades
sementadas no tempo hipotético
que nos tocou vivir.

Agora paseo como un zombi
baixo o influxo da lúa chea
sen atopar a figueira
onde poder repousar
E se a álcena garda unha besta?
E se unha momia pinta un lenzo?
 
Ese as bolboretas non se van?
Bolboretas de cor
para tapar as palabras que se calan.

Foto. Rochi Nóvoa

miércoles, 23 de abril de 2014

A contabilidade para os mortos



E deixo de escribir para que corra o tempo
 xogando coa vida como se non me importara
 mantendo silencio pero atenta.
Será o reloxo nefasto o que poña o til que falta!
 E seguirei aquí.

Entre a morte i eu
hai apenas un instante
ás veces parece unha vida
outras  un suspiro.

Entón idealizo, proxecto
para retrasar a visión do final
e atraveso o camiño inexorable
 con eventualidades.

Sóñote, pénsote ,síntote
 xógote, quérote, quéimote
fágoche o amor sen que te percates
 e mátote, sí MATOTE
para re-inventarte na miña cabeza
e sobrevivir soñando
para manter acesa a chama da ilusión.

Así evito contar o tempo de chegada
o tempo perdido,

non conto xa nin contos
por que contar  a vida é de paifocos
a contabilidade para os mortos
que lle sobra o tempo
para cadrar balances.

(E remato cos cambios de  Daniel Rodicio
feitos no  estado do Facebook)

E non deixo de escribir para que non corra o tempo
non xogando coa vida como se non me importara
non mantendo silencio pero atenta.
Non será o reloxo nefasto o que  non poña o til que  non falta!
 E  non seguirei aquí.

Foto Rochi Nóvoa

lunes, 7 de abril de 2014

O Bico



A pesar do risco


cando o dogma carece de fundamentalismos


os bicos non entenden de inocentes


transitadores de poesía.



Colisionan nos beizos


ata facerse chama


contra todo prognostico


nas celdas da rutina.



Coa fraxilidade do arame


 e tráxico como un salto ao baleiro


a urxencia batese en retirada


sen pretextos nin coartadas.



O bico seduce

o bico é sempre suicida.


Foto: Rochi Nóvoa