Moitas grazas pola man...heheh xa virei polo brazo .
A Dama da escuridade,
xa non está triste.
As báogoas que a percorren
Son pérolas de agradecemento e de ledicia.
Sentiu as ñañalas
aquel serán
De nervios estridentes.
Os bicos e apertas,
Non eran os do vento,
Eran os teus!.
Versículos breves
docemente entonados,
Por unha voz arroutada
Por unha voz arroutada
que pretendian
facerse un oco.
A sua incongruencia, ó seu xeito,
esa falta dun sentido,
nun concerto de
tronos entre luces e sombras...
Foi esa noite, cando aconteceu,
Cando se escribiu a
canción,
un romance sin amor, unha odisea tardía,
con pedras e unha conciente pantasía...
con pedras e unha conciente pantasía...
Asi que...xa so queda dar as grazas a quen me quixo no seu corazón,
Aos que axudaron a rompelos muros de formigón
Da cárcere estática.
A todos vós ...GRAZAS!
