lunes, 23 de abril de 2012

Frio, vai frio

No seu nicho  engaiolada,

Observando.  o a escuridade

en compaña das bágoas da lúa.


Condenada

a non ver nunca o día

cruza o congostra da imortalide.

Envexa, a quen o pode observar,

sentindo, rexeitamento pola vida.



Perdida..

dentro dunha humanidade irreal.

Fría, escura,

 Húmida, tumba.



Condenada en soños,

A escoitar  cantigas de sereas

De fadas e belezas terrenais.


Supremamente desterrada

Vive nun tétrico cadaleito

Cuberto cun manto negro

Do que non pode escapar.



Xélidos invernos

Cantos máis?

Vida dunha esquecida ,

Nunha Soedade devastadora.

Unha alma morriñenta...

Que nun tempo deixou suplantar.





Foto: Rochi Nóvoa.

martes, 17 de abril de 2012

Teorias sobre os tipos de amor en clave de humor II


Según a Teoría triangular do Amor, formulada por Robert Sternberg, existen tres compoñentes diferenciadas:


Paixón: que ben a ser o desexo de estar con outra persona e cuxo sexo con ela sexa gratificante. ( Non, esto sería... pleno ou lotería)

Intimidade: Capacidade de compartilos nosos desexos, sentimentos e segretos . (Pero logo deixan de ser segredos non?

Compromiso: Certeza de que pase o que pase esa persona non nos esquecerá ou nos deixará na estacada. ( Bualaaaaaaaa esto é ciencia fición e de sentimental)

Segundo o anterior plantéxanse 6 clases de amor por combinación de estes elementos: (Soa tan matemático, que xa non me creo nada..ainss or que ara falar do amor se poñen formulas e recetarios tan complicados, vai ser por iso que sempre estamos suspendendo e recuperando? , ufff xa me empezó a liar)



Confianza – Amizade: cando únicamente existe Intimidade ( amigo ).


Enconamento: só hai Paixón, caracterizase por existir únicamente deseo sexual. Tamén chamado amor a primeira vista. ( valeee, non engado o que se me ven á cabeza)


Amor Valeiro: Onde só hai Compromiso: a Paixón e a intimidade morreron ou nunca exitiron. ( Ousexa non hai amor = “ cero patatero”


Amor Fatuo: Hai Paixón e Compromiso. ( Pipipiii)

Amor Romántico: Existe a Paixón e a Intimidade. ( Oh que fermoso ….ohh)

Amor Sociable: Intimidade + Compromiso = perdida de paixón.

Amor Completo: Un amor coas tres características ( pouco habitual) ;(


Dende unha perspectiva biolóxica o amor pode explicarse casi exclusivamente pola acción do neurotrasmisor: Dopamina , que está relacionada coas emocións e as sensacións de placer. Non dou maís con este tipo de información ,blablá bla bla…


A diferencia entre un científico e un filósofo, é básicamente a actiude, o científico non sabe onde vai chegar ...e o filósofo, non sabe onde chegou…e se non saben estes…que sabemos nós?, pois eso que cada vez me entero de menos. Pero eso si¡ sempre cuestión de actitude xa o dixo o de Celanova¡.




Dicía Becquer que…a soedade é moi fermosa, sempre e cando teñamos con quen compartila, listo este ee ehh ? .




Cando traballaba nun centro de disminuidos psíquicos, pola noite, sempre había algún que non durmia ben ou que tiña pesadelos; din que a noite, favorece a que emerxan temores, inquietudes, pesadelos, (se cadra por que temos máis tempo para nós ).


Ao arrimarme a eles, ao escoitalos, miralos, incluso ao collelos da man… era como se un efecto sedante e tranquilizante os acougase de inmediato, o saberse acompañnados, protexidos…todos temos necesidade dese tipo de afecto con frecuencia, será por eso que eu durmo tan agusto cando …


Polo xeral dámoslle pouca importancia a estas medicinas gratuitas que tantos beneficios nos aportan para a nsa saude física e mental ( aborrezo escoitar ese comentario estendido de : “ Eu non preciso de niguén “ vaites, pois a min pareceme que si, e se cadra o que máis).


No tempo no que vivimos , cando nos detemos un anaco…dámonos conta que aquelas inquietudes, esperanzas, melloran se temos con quen compartilas . AVISO PARÉNTESE GRANDE ( sexa quen sexa a persoa que nos ature, por que eu son das que defendo que ás veces non me aguanto nin eu a min, como para que….de ahí maxino a necesidade de ter variedade, para non cansar).




A tenrura e o tacto axudan a disminuir o estrés, a ansiedade e a dor. En relación con isto, escoiteille non hai moito a Emilio Duró, ( hehehhe moi coñero e recomendable), que grazas ao amor ( que é o que fo motivo polo que nos mantemos vivos para min) a especie e a vida continua, por que o raciocinio non nos leva a ningures, e puxo un exemplo moi grafico co que rin moitisimo,por que sen querer acordúoseme a miña nai , que dicía :


        - Se unha nai pensa e non quere, mata a sua cria, por que solle da traballo,chora, está enfermo heheheh e de ahí que os nosos fillos sexan sempre excusados por moi malos que podan chegar a ser, por que a razón é solapada polo amor ( alaaaaaa , que ben me quedou).




E agora xa me poño algo traxica , ( na miña liña ) ,podemos estar conectados hoxe en dia a milóns de individuoas á vez, pero escasea o contacto real e cercano, na era da cominucación tecnolóxica é cando menos nos comunicamos de verdade, a miudo compartimos piso , estamos en familia, con amigos e sentímonos aillados e desconectados…secadra sexa unha carencia que alimentamos con compras compulsivas, comida, sexo, alcol… ( Non digo nada, que todo se sabe ;)



Dicia John Powell, músico “ Teño medo de dicirche quen son, porque si che digo quen son, pode que non che guste como son, e iso é todo o que teño” . Uff canto dito en tanta palabra reiterada mi ma!. E Leo Arrecaghona  dí “ Eu nunca serei yo”.



Conciente e inconscientemente, existe a impresión de ter medo a correr o risco de ser invadido. E é lóxico anda cada espécimen solto que ... esto é como unha fusión de moito ,pero pouco explcativo ao entrar en contacto con outra persoa… tachan! Mesturámonos ainda que so sexa lixeriramente, e ainda non falei de fluidos eh ¡ entón así a dor que sinte, parte dos seus pensamentos….oden infiltrarse e ufff cargamos con esas culpas, medos, temores, penas e…Ploff! Sentímonos vulnerables.


Desvelase a parte interna da personalidade, e existe o medo á burla ou a que se empregue esa información para controlar ou mancar , e sei do que falo ehh!


Pero como empezaba o escrito moi matemática, teri que dicir a favor, que dentro do noso egocentrismo nato e da búsqueda de ser e sentirnos queridos se o risco implica unha ganancia…entón cedemos, veña para que sexa mási bonito, bah…ainda que as fronteiras persoais deben de existir, sería conveniente que non sexan ríxidas e inamovibles…gústame a permeabilidade, o sentir pola pel ( e sempre que me remito a esta palabra, e persón por misturar de novo… pneso nos vendedores das cremas antiedade, peor que pensans que non sabemos que non son permeables…ainss que parvos non fan!)


“O ENCONTRO ENTRE DUAS PERSONAS É COMO O CONTACTO ENTRE DUAS SUBSTANCIAS QUÍMICAS: SI HAI ALGUNHA REACCIÓN, AMBAS TRANSFÓRMANSE”  (Carl G. Jung)




Todos dispomos das ferramentas precisas para poder facer un bo contacto, outra cousa é que nos queimemos por que non sexa a mesma potencia heheeh, perdón, xa me poño seria. As expresións faciales   ( uff aquí non entro, por que ademáis podería referirme incluso as linguas…) a mirada, os xestos, en definitiva a linguaxe non verbal é importantísima, xa que reflicte o que as palabras non. ( Temario da oposición )


Ben a resumir que se dous, tres, catro…se todos queremos…xa está.

Eres importante para ti, porque eres ti a quen sentes,

Por que eres o teu universo,

Eres importante para ti, porque só ti te importas

E se ti eres así…Por que non van ser tamén os outros?

Fernando Pessoa , Poemas de Álvaro Campos.




Foto: Rochi Nóvoa

lunes, 16 de abril de 2012

Culpabilidade en Clave de Humor

 Dí a miña nai que a culpa é tan fea que ninguén quere cargar con ela. Héctor A.


Cada un de nós ten consciente e inconscientemente unhas pautas ensinadas que marcan o noso comportamento. Este é o noso propio código moral que pode ou non  coincidir co código social no que vivimos, ou coas persoas coas que nos relacionamos. Asi a sociedade crea reglas do mesmo xeito que a xente que temos preto, por iso ninguén de nós…” semos iwuales”.


Unha vez que afianzas estas pautas de moralidade, conducta ou como lle queiramos chamar a este comportamento, comenza a funcionar unha serie de memorias preconcebidas e programagas que garanten o seu cumprimento ( a isto vénselle chamando ” o sistema   guardián do Código”), que non fai máis que cada vez que trasgredemos unha pauta… se encenda un sentimento de culpabilidade de tortura interna e enfado con nos mesmos. E… bualaaaaaaaaaaaa, aparece como por arte de maxia o “ remordemento”, por se eramos poucos xa na cabeza… ( ainsss é que como di que cada un é un mundo…, claro é no mundo hai de todo…)

 Mi maaaaaaaa e que é iso? Pois din que é unha inquietude e mal estar que desperta a memoria da culpa…curioso, por que polo xeral esquecemonos de chamar, aviasar, de pensar , de entender…e…que se sinte? pois…a maioria das veces é como ter un obxecto intragable na  “ traganta” que se revolve contra un mesmo, provocando unha sensación de mal estar xeral e apatía…tanmén se soe coñecer como desacougos, inquietudes, migrañas…



Por que nos sentimos culpables? Por amor e Gracia de  Deus, eh que non é coña!  Biblia xa nos di que todos somos pecadores Por cuanto todos pecaron, y están destituidos de la gloria de Dios. Romanos 3:23 “. 

Si claro e tamen pola culpa residual que foron deixando en nós o resto de humanos e  a familia e o profesorado ( Ghurrrr, estamos sempre no allo). A culpa auto imposta, como: "  ahh non debería divertirme tanto, é mellor chorar "… pero a mellor de todas é para min sen dúbida a culpa relacionada para fliparlle…
Se falamos de enfermedades “ fixéchesme subir a tensión parvo”, “para oh, non sigas así non ves que me pos malo”,  “vaime dar un ataque ao corasssón” e derrepente podes enfermar e matar a cantos nos roden, vivaaaaaaaaaa , e eu sen saber que tiña poderes máxicos.

 Pero… e a do amor? Esa si que é constante… “ eu non ceh xurei amor eterno” ehheh claro oh, a estas alturas da vida, xa sabemos que a eternidade non existe, que é unha falacia, xa,xa… “ Eu xa che dixen como era”, si  , e eu tamén …vaia denovo “ semos persoas”, de ahí o gran éxito da canción : T i es ti, eu son eu…e non quero que vaias dicindo que tumba que dalle que tal que sei eu… e sen dúbida a de… “ pero eu Quérote” BUaaaaaaaa, aquí xa se chora, por que eu a ti tamén…e como non se chega a saber quen é o culpabel number one, pois dicimos que non hai comunicación…


Entón…nunca nos imos deixar de sentir culpables ou sempre lle imos dar a culpa ao resto…Alaaaaaaaaaa, pois maxino que non ohhh, desculparse polo xeral…soen ser actitudes avergoñantes e difíciles, que con frecuencia dan resultado a curto prazo _” Desculpa, son un cabrón” Si e un fillo de puta…eso non se fai ( na maioria das veces, cando s epiden desculpas xa vai  a penitencia de escoitar ao acusador desafogar e medrarse)




Chegados ate aquí, pode que comences a respirar mellor e a quitarle ferro, a sentirte como máis liberado de esa carga social e de xente que está preto tua, ainda que tamén tes a opción de racionalizar a tua acción e xustificarte a ti mesmo diciendo  “ Non entendo por que arrincarlle anacos de corassón lle senta tan mal, se me dixo que lle gustaba…” Noraboa… acabas de gañar o título da mentaliade do insensible criminal de sonos, de esperanzas, de vida, de amor, de realidade, de momentos perfectos…


Sabes o problema non  é arribar a verdades absolutas ou  inamovibles, a ter a razón ou a perdela,a de deseñar receitas universais contra o mal do amor e o sufrimento, o esencial é coñecerse e aceptarse coas determinacións que tomanos na nosa vida , o importante non é polo tanto o fin ( durará ata a morte), senon o camiño , para que o paseo sempre sexa máis interesante, persoal, enriquecedor e agradable.


E se algo teño claro… é que a quen se quere… non se lle fai daño.






lunes, 9 de abril de 2012



Eses ollos con mirada de lume,
que fan arder por dentro.


Esas mans que non tremen
cando apertan.


Sede  de esa boca
que  quixera florecera no meu leito.


Beizos bermellos ou pálidos
de mel e de amargura
beizos, de onde bebin  vida.

Veleno, embriagante,
ñañalas, dor
constelación constante.

Luz, chamas
rescoldos que abrasan.


Ollos que doen
indefinidos verdes, marróns, grises...
fulguran sobre toda a luz
que iluminou a miña alma.








Rochi Nóvoa.