Aro a miúdo
Na terra das flores mortas,
De lindes trebosas
Coas mans lívidas.
Fun testemuña
Do último alento expirado
do berro da resistencia oposta ao infinito
Das raíces aferradas, que non aturaron a dor.
Intento inútil o de
arrastrar as nubes
coa ansia de borrar
as cicatrices
e non sentir os
berros irisados
dos brazos que se retorcen
nun intento errado de desesperación.
Caio de impotencia,
Xa só fica o retrato da morte…
Imprevista sepultura
De manto gris ,
Outra tumba ignorada
Con cinzas que murmuran ladaíñas ao unísono.
Foto: Emilio Romanos |