A terra das flores mortas

Aro a miúdo

Na terra das flores mortas,

De lindes trebosas

Coas mans lívidas.

Fun testemuña

Do último alento expirado

do berro da resistencia oposta ao infinito

Das raíces aferradas, que non aturaron a dor.

 Intento inútil o de arrastrar as nubes

coa ansia  de borrar as cicatrices

 e non sentir os berros irisados

dos brazos que se retorcen

nun intento errado de desesperación.

Caio de impotencia,

Xa só fica o retrato da morte…

Imprevista sepultura

De manto gris ,

Outra tumba ignorada

Con cinzas que murmuran ladaíñas ao unísono.

Foto: Emilio Romanos