Logo dun fin de seman un tanto…constructivo, reflexionante
,divertido, manifestatne e como non tamén antagónico…varias ideas invaden e
rebulen no miolo.
Cando coñeces xente con ideas interesantes ( nas que non sempre
tes que coincidir) escoitas algo que ….dalgún xeito todos pensamos e queremos ,
pero que cadanseu as leva ao seu terreo con diversos discursos teóricos de uns pragmáticos
que parecen dicir xusto o que nos pensamos , pero con mellores palabras... e
que cando nós queremos transmitir ao resto…parece que non saen con tanta
fluidez.
De todos é sabido que queremos superarnos, parecer ser máis ante a
sociedade, mentímonos pensando que
" en realidade son alguén" e se son importante mellor, temos a necesidade
de medirnos e votar pusos competitivos absurdos..que nos fan daño, pero nos
manteñen ocupados, de cando en vez pensamos e sentímonos afortunados mirando aos que se suponen que están peor que
nós ( sempre claro está, medindo por esa nosa particular escala).
Deste xeito todos queremos tener o coche máis
grande ( ainda que pensemos que o que temos nos vale ben, a parella máis fermosa
( parece ser tamen relevante), o mellor piso ou casa , ir vestidos a la
última moda , todos queremos tener o mellor traballo, ter moitos conocementos
(que a ser posible teñan valor de cambio).
Votámoslle a culpa ao goberno a crise, somos
críticos estudiados de todo e sabemos de todo cando falamos, marcámonos desplantes que
nos dan un aire de mediocridade
patética que interpretamos como unha ballatta ganada de “ deixeino calado “.
Moitas veces dicimos que somos escravos do diñeiro,
pero en realidade somos escravos da sociedade, ou do que pensa de nós a sociedade. Ao
meu modo de ver…outro xeio de cargar alguén coas nosas culpas , xa que nos mentímos a
nos mesmos, polo que se cadra o que somos é escravos da nosa propia mente ( e
eu a primeira).
Está claro que algo pasa, cando hai tanta
disconforminade xeralizada, desto saberán máis ca min os sociólogos, vai ser que
non estamos felicies nen saciados emocionalmente, ou alomenos temos moitas
carencias para con nós mesmos e que traducimos e exteriorizamos no resto.
A mente é un almacén sen límites de tempo nen
espacio. Nela podemos atopar as lembranzas máis recónditas, non só da nosa propia vida senon de millóns de anos de
evolución, o que nos fai criaturas evolutivas e dependentes ( alomenos , dependentes emocionais moralmente)
Moitos dos actos innatos que realizamos hérdamolos
dos nosos antergos, polo que moitas das cualidades que temos na mente, están
esperando unha oportunidade para despertar e desenrrolarse. Pretendo máis nada
dicir que esto nos axuda a cambiar , a procesar e a entendere como non á supervivencia.
Ao primeiro a nós xuzgáronnos, despois nós xuzgamos
e por último xuzgamos a todos e a todo. Temos carreixas de xuices e letrados....vaites!
Todo pasa pola censura da nosa mente, a todo lle pomos unha etiqueta de bo e os
seus derivados: fermoso, de calidade, excelente, e tamén a etiqueta de malo: feo,
de pouca calidade, sucio.
Os adxetivos bo e malo foron derivando noutros máis técnicos e políticamente máis
correctos pero en última instancia redúncense
a estes dous.
Poderemos sair desta gaiola? Sinceramente creo que non. Intentar salir da
dualidade dos opostos non está ao alcance de calquera e de ahí nace o que eu
creo que é o antagonismo e as pelexas internas que temos. Habería que volver a nacer, pero antes habería que morrer
en plano psicolóxico ( cantas horas sen durmir mi ma! adicadas ao pensamento para sintetizar nunhas liñas!)
Así todos pensamos na filosofía do 'decrecemento' reivindica que debemos traballar menos
para vivir mellor. Entendemos a crítica constructiva e pluridisciplinar que
cuestina a búsqueda obsesiva do
"cada vez máis materialismo", polo que na manifestación de hoxe ( 11 de Marzo ) entendín que
o que se pretendía era case que o mesmo, que ben a ser un traballo digno, cuns
dereitos mínimos polos que os nosos antecesores loitaron tanto, e que algún de
nos puidemos chegar a disfrutar hai ben tempo, xa que entendo que non todos
gozan dun espíritu emprendedor ou de automotivación para chegar máis aló.
Somos conscientes do destrozo natural que provocamos, do que
ferimos aos nosos semellantes…pero logo deixámonos ir e perdemos o fio dos
principios elementais que defendemos.Sabemos oq ue non queremos, desexamos o que non temos, e sobre todo non nos atrevemos moito polo que diran e por esas etiquetas, que case sempre comenzan por " Anti...." blablabla.
Cicerón dicia: “ Fora da sociedade, o home é unha bestia, ou un
Deus”. Ahí queda eso.