lunes, 20 de octubre de 2014

Miope espello de outono




E namentres haxa soños…Quedaran espellos
ou pode que sexa viceversa.

Saín da ducha e atopeime mirándome núa no espello
comecei a bailar
a ver como se movían
 as miñas carnes murchas, secas.

Sorrín, non recoñecía o corpo arrítmico
 que danzaba ao son
dos acordes desafinados da miña cabeza
pero si vin a nena viva en min.

E díxenme en voz alta:
-          Mírate Rochiña, mírate e recoñécete
a pequecha sigue contigo.

Entendín entón que facerse maior
é a preciosidade máis grande que nos da a vida
e máis se podemos gardar
dentro de nós
unha cativa que de cando en cando, fedella no espello.

Xa non temo o cristal reflectinte do baño
oo que miro miope polas mañás
non é el quen prolonga o mundo incerto
na súa vertixinosa tea de araña
que ás veces empaña a visión e o mirar.

É o hálito da persoa morta en vida
que se empeña en continuar
nun teatro armado socialmente
no que todo acontece
e pouco se lembra
que logo escribimos de esquerda a dereita
ou de dereita a esquerda?

Ah a dislexia incluída ata no ilusorio
nunha mañá de outono
da que non quería espertar
e foi ela, a nena, a pequerrecha.

Dende aquela
quedoume a incerteza
de mirarme e perdela.


Foto: Da rede






viernes, 3 de octubre de 2014

Autoestrada




Non farei caso do dicionario dos soños do Doutor Oneiroi

Os finais felices, son despois de todo son finais
non perduran non tempo, son incompletos
deben de pechar un momento
pobres aqueles que non tiveron un !

Non  son Lilith
viaxo polas autoestradas
tentando non coller o desvío ao abismo
engano ao tempo
para que non conte as arestas
da dor tecida das deidades alimentadas dos egos.

E lembro aqueles días
Como contos de funambulistas
persigo fantasías que me fagan sorrir
entón vexo, miro e non estás ti.

Logo como unha camicace
adianto o reflectir dos teus pasos
Pérdome ! Non sei se adiante ou atrás
pero nunca ao mesmo lado nin velocidade.

E céganme as luces de emerxencia
 da omisión da palabra desafiuzada
e confundo circunspección  con circunvalación
e boto en falta as sinais de saída
parece que a liña recta se converte nunha rotonda infinita
e sopro, súo, quero berrar
ESTOU PERDIDAAAAAAAAAAAAA.

Polo retrovisor advirto
desexos mortos, palabras idas.
A xeada brilla na autoestrada
como unha vida fría, durmida.







Persoas...



Hai persoas que teñen maxia nas mans
maxia nos beixos e na ollada.
Hai persoas que doman pulgas
crean aventuras, inventan partituras
e agasállante co ás douradas.

Hai xente que ten sombreiros sen fondo
petos cheos de po e dragóns viaxeiros.
Hai xente que non cansa
e se aferra florecendo forte no inverno.

Hai persoas con libros de receitas
escritos con gran destreza
para vagalumes  que  non alumean
na noite de estrelas.

Hai xente que tes a sorte de dar con elas.



Foto: Ángela Quintana