miércoles, 2 de diciembre de 2015

Mamá,cando case non me recoñezas



Mamá, non deixarei que te fagas invisible
pode que as miñas presas inconscientes
che contesten mal un día
pero eu peitearei o teu cabelo de prata

Mamá, non permitirei que te illen
nunha habitación esterilizada.

Veremos fotos xuntas
 contarasme mil veces a mesma fazaña,
algún día non te escoitarei
por que estarei preocupada ou cansa
mais lembrarei cando ti me contabas
tantas veces como quería
as historias que me gustaban.

Mamá, os meus caldos nunca terán comparanza
inda que iran cheos de aloumiños
e como a ti che gustan, con moitas patacas!
Fareite comer mamá, aínda que digas que non tes ganas
e mamá, queda tranquila, que non vas caer da cama!

Terei paciencia contigo mamá
limparei as túas babas,irás a ducha aínda que non queiras
e  me grites, como de pequena eu che gritaba.
Volveremos ter tempo para nós mamá
Mamá, volveremos ter tempo para nós.



 
Foto: Pepe Escano




martes, 1 de diciembre de 2015

Mellor pensar na boliña de mármore dos veciños.





A fame…
Almorzo de tantos
xantar duns moitos
cea dos infantes.

E a veciña de arriba, sigue coa boliña de mármore
porque os veciños dos pisos superiores sempre teñen boliñas de mármore?
E  sexo de gusto amargo na boca
e  dor de nádegas os días despois?

A sede…
Da auga que falta por que se malgasta
Sede de xustiza e cheira a terra mollada.

Na casa dos meus veciños
cando non hai auga e pan
beben viño.

E para curar a ferida aberta
da dor das entrañas
da fame de tantos,moitos, infantes
para fuxir da angustia da sede
da auga contaminada
escribo banalidades de veciñanzas
en acto de rebeldía sen elección
tomo pausas, con palabras pequerrechas
sinxelas ,para aliviar os lategazos
das leis abstractas.

O amor é cego e os veciños non?
Precísanse oftalmólogos.
Poemas de urxencia?
 Sobran laboratorios farmacéuticos
E a boliña de mármore sigue rodando no chan.




 
Foto: Da rede