martes, 20 de mayo de 2014

PERDIDA EN MIN

Coma un espectro que muta
por anacos non me vexo no reflectir do espello
das mañas nubradas
e pregunto, onde quedei eu?.

Tento atopar en ti
a miña fusca realidade
e con oufano busco
o que no seu día non puiden soportar.

Por intres berro enfurecida
cal cativa enrabechada
e só atopo loucura
 na disipada cordura
a que me tento aferrar.

E novamente perdinme,
Entregueime, suminme.

E teño medo
medo a que pasen os días
sen saber de min
sen saber de ti.


Confiada na espera
coñecedora das  emocións con hipérboles
cos pes cansos de andar baixo as ordes dos demais
collerei o mapa
para non perderme na angustia
e desaparecer do exterior contaminante.

Cando saía do pozo
Saberei amar se me aman
soñarei , se me soñan.

Foto: Rochi Nóvoa

lunes, 19 de mayo de 2014

A MIÑA CIDADE ESTÁ TRISTE



A MIÑA CIDADE ESTÁ TRISTE
Fadwa Tuqan (poetisa palestina)

Comeza ela o poema
no día da morte e traizón
e os nosos ouvidos
 non poder deixar de escoitar os laios
dos rapaces que xa no xogan, nin cantan
as cancións da infancia
que corresponde a unha vida roubada.

E venme á cabeza Celso Emilio
Cando  escribía
Se é tua a miña noite,
se choran os meus ollos o teu pranto,
se os nosos berros son iguais,
coma un irmáu che falo.
Anque as nosas palabras sexan distintas,
e tí negro e eu branco,
se temos semellantes as feridas,
coma un irmáu che falo.

Por que a man que desterra
os homes que violentan en violan
os que atravesan os peitos con crueldade
e impoñen
teñen que ser  castigados
pola humanidade
sexa cal sexa o pobo que chore.

Busco un eco hoxe
para que Palestina resoe
para que rexurda das cinzas
para que as familias retornen.

E atragantóanse as palabras
do mesmo xeito que o arame
que delimita a liberdade
dos irmáns que hoxe sofren.

Tezo este versos
escuros como a noite
para que voen coa luz
do mesmo sol
que nos cobre.
Foto: Da Rede

domingo, 11 de mayo de 2014

NOS LIBROS DE PALESTINA



 

Eles teñen o corazón de pedra
nos seus libros non está a árbore da vida
carecen de vocabulario
 para denominar
e recoñecer as flores.
As bolboretas de cores
saen das películas de ciencia  ficción.

A palabra amor, amigo
é dun mundo descoñecido
polo tanto non hai definición.
pero saben de verbos:

MATAR, ASUSTAR, ABUSAR
ABORRECER, MORRER, APODRECER
FERIR, MENTIR.

Poden conxugalos en tódalas formas e persoas
Eu MATO
Ti ASUSTAS
El ABUSA,
Nós ABORRECEMOS
Vós FERIDES
Eles MORREN E APODRECEN
Foto: Da rede


miércoles, 7 de mayo de 2014

O CORAZÓN DO HOSPITAL





 Coidas de min  antes  aínda de nacer
 es a primeira en collerme no colo,
 en lavarme e vestirme,
incluso antes cos meus pais.

  Pasas a vida entregada ao noso coidado,
 voando silandeira arredor da nosa cama
coma bolboreta ao servizo da vida.

 Para ti non hai día nin noite.
Ves correndo ao sonar o timbre
o mesmo que as relas van a luz dos candís na noite pechada.

 A miúdo es ti quen estás cando dou o último suspiro.

As máis das veces
 non me decato da axuda que me das
 nin a sei agradecer
 por que os meus nervios
en ocasións
 fanme  mala paciente e peor acompañante.

 Aínda así paliades a dor.
A dor do corpo e a dor da alma.

Túa é a palabra amábel e cariñosa
que ven suavizar a impersoal e diagnóstica voz dos médicos.

 Túa é a man que acerca o pano para secar as bágoas.
Túa a paciencia cando a miña falta.

Non dubidas en facer horas extras,
 en acudir a urxencias
 aínda que estes fora de horario laboral.

 Es a miña  salvavidas,
 a miña Deusa
 cando me falta a terra por baixo dos pés.

Admírote malia que non cho diga
e en troques de dicircho,
 afirmo que eu non podería facer o teu  traballo
 que non  teño estómago.
 E  ti ...  Ti tampouco,
 ti tes corazón.
 Es o corazón do hospital.
Foto Rochi Nóvoa, Deseño : Eladino Cabanelas