Coidas de min antes
aínda de nacer
es a primeira en
collerme no colo,
en lavarme e
vestirme,
incluso antes cos meus pais.
Pasas a vida
entregada ao noso coidado,
voando silandeira
arredor da nosa cama
coma bolboreta ao servizo da vida.
Para ti non hai día
nin noite.
Ves correndo ao sonar o timbre
o mesmo que as relas van a luz dos candís na noite pechada.
A miúdo es ti quen
estás cando dou o último suspiro.
As máis das veces
non me decato da axuda
que me das
nin a sei agradecer
por que os meus
nervios
en ocasións
fanme mala paciente e peor acompañante.
Aínda así paliades a
dor.
A dor do corpo e a dor da alma.
Túa é a palabra amábel e cariñosa
que ven suavizar a impersoal e diagnóstica voz dos médicos.
Túa é a man que
acerca o pano para secar as bágoas.
Túa a paciencia cando a miña falta.
Non dubidas en facer horas extras,
en acudir a urxencias
aínda que estes fora
de horario laboral.
Es a miña salvavidas,
a miña Deusa
cando me falta a
terra por baixo dos pés.
Admírote malia que non cho diga
e en troques de dicircho,
afirmo que eu non
podería facer o teu traballo
que non teño estómago.
E ti ...
Ti tampouco,
ti tes corazón.
Es o corazón do
hospital.
 | |
| Foto Rochi Nóvoa, Deseño : Eladino Cabanelas |
Non sei a quen lle adicas este fermoso poema, pero eu que tento adicarme a eso que ti chamas "bolboreta ao servizo da vida" douche as grazas polas túas palabras
ResponderEliminarLuis, o poema foi escrito como unha homenaxe e agradecemento ás persoas que vós deixades a pel cada día ! Estamos tan habituados sempre a que se critique todo, que a maioria das veces non reparamos nos demais. Áledame moito que che gustara , que o sentiras, falino polo tanto teu e de todalas persoas que facedes que o mundo sexa mellor. Será lido mañá nun acto de Enfermeria, xunto con outros e cun Rock & Roll sorpresa que lle preparamos.
ResponderEliminar