A espera...

O amor…tan misterioso como sublime; tan capaz de colorear  a nosa face entre nubes rosadas do solpor, como de fundir o  noso espírito na miseria máis vil, e desolada.

Dorme cos ollos abertos…

É o froito da ledicia e da maldición,

É a aristocracia lívida do ensoñó,

É bico espremido ao máximo

de sabor amargo, cando chega a mañá.

Nos regos azulados e palpitantes

A semente inconcebida agarda

O florecemento imprevisto

O amparo do tempo e do desengano.

Hai promesas que soan absurdas…

Podes pensar con certo rexeitamento,

Déixame que te convide,

á eternidade…

 que che parecerá a espera.

Tómome un respiro

Recóllome da vida, para verte pasar

Esbarrando e peregrina

Do momento , da fortuna.

Perdidos os átomos…

Saio co peito gacho,

E o papo…o papo mollado

Da chama apagada á forza

polas bágoas cobardes

 que agora derramo…

Namentres a lúa importuna

Tatúa o teu nome

Nos meus ollos cansos.

Foto: Rochi Nóvoa