Foto: Rochi Nóvoa. |
Cun código xenético marcado
Impresas unhas pegadas nas mans,
Ensináronnos que: “ a Mala Sorte ”
É a loita diaria do pobre,
Nun intento inútil, do desexo de vivir.
Recuberto o corpo
Dunha pel que nos fai de sostén,
Faltos de ás que nos
ergan,
vertemos ausencias
por non ter luvas de tisú.
Maquina o azar …
O esforzo do empeño
Réndese a miúdo
Cando os dereitos quedan só
A capricho do politicamente correcto.
No medio do silencio
As propagacións mainas e arrítmicas
Fan enmudecer ás horas
Dos laios inhalados.
Monicreques manipulados
por fíos
Madeixas de lá
Que se desfán
Feitas en…Taiwan?.
un chupito prá ialma... invito eu
ResponderEliminarYo, pecador, artista del pecado,
comido por el ansia hasta los tuétanos,
yo, tropel de esperanza y de fracasos,
estatua del dolor, firma del viento.
Yo, pecador, en fin, desesperado
de sombras y de sueños: me confieso
que soy un hombre en situación de hablaros
de la vida. Pequé. No me arrepiento.
Nací para narrar con estos labios
que barrerá la muerte un día de éstos,
espléndidas caídas en picado
del bello avión aquel de carne y hueso.
Alas arriba disparó los brazos,
alardeando de tan alto invento;
plumas de níquel. Escribid despacio.
Helas aquí, hincadas en el suelo.
Este es mi sitio. Mi terreno. Campo
de aterrizaje de mis ansias. Cielo
al revés. Es mi sitio y no lo cambio
por ninguno. Caí. No me arrepiento.
Ímpetus nuevos nacerán, más altos.
Llegaré por mis pies -¿para qué os quiero?-
a la patria del hombre: al cielo raso
de sombras ésas y de sueños ésos.
Blas de Otero
Se para a alma é, que sexan tres ( viciooo) Este BLas...mira que é bo eh! E ...ti xa sabes non?... Pois xa está..todo o demais...tanto ten muaaaaa
ResponderEliminarEscribes como quien sale del cuerpo para adentrarse en el alma.
ResponderEliminarBesos.
Nunca empiezes por desnudar...recuerda poeta,gracias de nuevo ,con el ordenador podre disfrutar de versos y prosa..a la par que seguirte,siempre agradecida,desde Ourense- Lina
Eliminar