A Sachadora.

Minten! os versos que din

Que a soedade é unha pendente estrepitosa

Que percorren a alma afogada

Sin fe, sin esperanza desvalida.

Minten! Cando din que o corazón

Canso, retírase

De marcar horas perpetuas

De penitencia extrema.

Minten! As letras que maldin

O amor e as suas lerias,

Por que treman ao pensarte

E adoecen por estar a tua beira.

E co tempo

Empezas a entender…

Que os bicos non son contratos

Que os agasallos non son promesas

E a distancia non é obstáculo.

Aceptas a derrota

Coa cabeza máis alta

Os ollos máis abertos

Que o amor non é comodo

Non é sexo, nin seguridade.

Laberintos de literatura

Para chegar ao cumio do espíritu.

Berros rasgadores

Que non chegan aos tímpanos sordos.

Alquimistas, poetas, artistas…despistados.

Prudencia condenada

Non deixa sair o que dicta a alma.

Pastores, rabaños

Coléricos, críticos non refinados.

Víctima inocente

Da violencia do amor

Atravesada pola daga

da sachadora.

Foto: Rochi Nóvoa.