Bolboretas

Bolboretas de cor

para tapar as palabras que se calan.

Delicada caricia, mirada penetrante

lanza chamas de fervor

repta sen tocarche

atravésate con so mirarte.

De entrega amable e servil

feiticeiro réptil

con arcanos lamentos

que selaron o desquite

desaparece agora  na sombra.

Fuxo así da dor que tece

a auga do teu ceo

dos reflectir das túas pegadas

das curtidas deidades

sementadas no tempo hipotético

que nos tocou vivir.

Agora paseo como un zombi

baixo o influxo da lúa chea

sen atopar a figueira

onde poder repousar

E se a álcena garda unha besta?

E se unha momia pinta un lenzo?
 

Ese as bolboretas non se van?

Bolboretas de cor

para tapar as palabras que se calan.

Foto. Rochi Nóvoa

A contabilidade para os mortos

E deixo de escribir para que corra o tempo

 xogando coa vida como se non me importara

 mantendo silencio pero atenta.

Será o reloxo nefasto o que poña o til que falta!

 E seguirei aquí.

Entre a morte i eu

hai apenas un instante

ás veces parece unha vida

outras  un suspiro.

Entón idealizo, proxecto

para retrasar a visión do final

e atraveso o camiño inexorable

 con eventualidades.

Sóñote, pénsote ,síntote  xógote, quérote, quéimote fágoche o amor sen que te percates  e mátote, sí MATOTE para re-inventarte na miña cabeza e sobrevivir soñando para manter acesa a chama da ilusión. Así evito contar o tempo de chegada o tempo perdido, non conto xa nin contos por que contar  a vida é de paifocos a contabilidade para os mortos que lle sobra o tempo para cadrar balances. (E remato cos cambios de  Daniel Rodicio feitos no  estado do Facebook)

E non deixo de escribir para que non corra o tempo

non xogando coa vida como se non me importara

non mantendo silencio pero atenta.

Non será o reloxo nefasto o que  non poña o til que  non falta!

 E  non seguirei aquí.

Foto Rochi Nóvoa

O Bico

A pesar do risco

cando o dogma carece de fundamentalismos

os bicos non entenden de inocentes

transitadores de poesía.

Colisionan nos beizos

ata facerse chama

contra todo prognostico

nas celdas da rutina.

Coa fraxilidade do arame

 e tráxico como un salto ao baleiro

a urxencia batese en retirada

sen pretextos nin coartadas.

O bico seduce

o bico é sempre suicida.

Foto: Rochi Nóvoa