De impotencia
Das palabras prohibidas
Que a alma quere dictar.
Cando os sentimentos
Xurden nun tempo impreciso
Incorrecto
E os tes que agochar.
Cando sangran os silenzos
E berran os lamentos
Pouco queda que dicir xa.
Cando non queres escoitar
E afastas o raciocinio
Do corazón doente
Pouco se pode amañar.
Cando pesa a verdade
De sentido carente
A coherencia parece
Outra intento inútil
De querer arranxar.
Cando esto ocorre
É por que chegou
O triste final.
Se deixarte libre
é perderte
e perdido te tiña xa.
Se renunciarte
non é amarte
E de min renunciaches hai tempo xa.
Se non verte
é non quererte
Se ti nunca quixeches ver máis.
Se desaparecer
é deixarte
Cando sempre lonxe quixeches estar.
Se o silencio
é odiarte
Cando non me deixaches falar.
Se afastarme
non é prudente
Cando imprudentemente te deixei chegar.
Se o que escribo
non é sinceiro
Por que a miña sinceridade quixeches maquelar.
Se o que sentiches
foi paixón
entón
Debíchela contolar.
Foto: Rochi Nóvoa. |
Cada semente da túa cabeza, unha nova e grande colleita
ResponderEliminar