A miña terra neste tempo de Entroido ( Xa que é tempo de lecer)

Terra dos meus antergos, terra meiga

Dos meus segados, terra fresca,

Húnida de sentimentos,

De moitos que albergas baleiros.



Terra que me fixo nacer

E terra que cria os meus nenos

Todo me dás e todo me quitas

Ata o alento se te perdo.



Por que te sinto, por que te quero

Por que te soño e te respecto

Por que non concivo a vida sen ti

Nen a que foi, nen a que será de certo.



Terra asoballada sempre

Tatuada no meu peito.

Foto: Rochi Nóvoa

O Triunfo da derrota

Sosego, calma

Esencia avainallada


Cheiro de pétalos de rosa.


Burbulla

Baño quente, aceite aromático,

 Candeas que debuxan a silueta definida.


Sorriso ridículo


Do sentirse ben e agusto

Universo azulado.

Tranquilidade, paciencia

Bolboretas de cores

Entre algodón branco.

Luz…luz

Ritmo acompasado

Melodía apacible.

Soedade fermosa en maiúsculas

Que xa non dá medo.

Caída que non mata a esperanza.


Sosego, burbulla e calma

Ainda que derrotada…

Triunfa a derrota.

Foto: Rochi Nóvoa



Cando todo deixa de ser...

Cando as mans se agarrotan
De impotencia
Das palabras prohibidas
Que a alma quere dictar.

Cando os sentimentos
Xurden nun tempo impreciso
Incorrecto
E os tes que agochar.

Cando sangran os silenzos
E berran os lamentos
Pouco queda que dicir xa.

Cando non queres escoitar
E afastas o raciocinio
Do corazón doente
Pouco se pode amañar.

Cando pesa a verdade
De sentido carente
A coherencia parece
Outra intento inútil
De querer arranxar.

Cando esto ocorre
É por que chegou
O triste final.

Se deixarte libre
é perderte
e perdido te tiña xa.

Se renunciarte
non é amarte
E de min renunciaches hai tempo xa.

Se non verte
é non quererte
Se ti nunca quixeches ver máis.

Se desaparecer
é deixarte
Cando sempre lonxe quixeches estar.

Se o silencio
é odiarte
Cando non me deixaches falar.

Se afastarme
non é prudente
Cando imprudentemente te deixei chegar.

Se o que escribo
non é sinceiro
Por que a miña sinceridade quixeches maquelar.

Se o que sentiches
foi paixón
entón
Debíchela contolar.

Foto: Rochi Nóvoa.

Impermeabel



Foto: Rochi Nóvoa Copenhaguen


(“ son un covarde, non soporto o sufrimento de ser feliz”. Keats )

Nen as palabras para Iulia de Caneiro
penetran
Nas peles impermeabels.
Cando non se ve claro,
Por que cicais non haxa nada que ver.

Nen os versos de Neruda
Fan sentir
Cando non se sente
por ser so unha gárgola de mármore
petrificada no tempo inerte.

Nen a declaración de Milanés
En “ Yolanda “,
Por que, quen ama
Non ten que xustificar nada,
nen sequera con bágoas.

Unha vez máis
O auto concepto
Confunde ao ego
Xerado dun prexuizo
Gratuito e barato.

Xustificando o inxustificabel
Profeta narcisista
Tirarei co pouco que me queda
Cansa xa da recompensa que choro
E non apremia.

Poema II inacabado

Tan sinxelo como escoitar algo...e que che apeteza escribir ... rachando o silenzo impagado...

Esperto

E pinto mentalmente

as curvas da tua situeta

Maxinando que derretes

píntiguas de suor

Que reflicten os restos da paixón

Dos nosos corpos espidos, nús

Restregados, buscando o refuxo

Frio e calmado…ese inferno que desexas

Ese ceo que temo…