Sen máis compaña que o silencio
penso nos días de cinsa
sen vento
a túa cara de pedra,
o teu corazón de aceiro.
Deixa o outono follas secas, caducas
e ti es un gacio de uvas murchas
que non tinxe a historia de cor.
As palabras comezan a ser navallas
a
incredulidade, mesturase coa capacidade de reacción
cantas barbaridades se
cometen no nome do Amor.  |
| Foto: Rochi Nóvoa |
No hay comentarios:
Publicar un comentario