El di, que escacha o molde
que colle arxila e pon a maña.
Sente o
impulso consciente
da terra que grita, da vida que se nos vai.
Cada mañá re-inventa unha forma
alimenta unha esperanza
escacha
o molde do fracaso propio
por non entender a substancia colectiva.
El sabe que nace de súpeto, o abrente
reprodúcese a flor no cereixo
o cheiro a marmelo e as cores de outono
o bico agochado, o primeiro bico.
A frégante amizade, cuxas raíces
se cravan no peito.
Colle a arxila e pon a maña
alínea baixo un ceo de nubes rubias
as formas
que agochan a verba
e se saen as dagas , as frechas
os días de loito e as miserias
escacha o molde, es-ca-cha o mol-de
e coas mesmas mans cheas de vida
colle a arxila e vólveo tentar.
 |
| Foto: Alfareiro de Niño de Aguía, da rede |
