A melancolía…
A melancolía… Non
sabe de crises
Instálase , e xa non
se vai.
Aparece a dor
Que non atopa acougo
Nin nos prantos, nin nas bágoas.
Parece ás veces
Que a lúa quere bicarte
Envolvéndome en
harmonías equidistantes
E aparecen as formigas bulindo por min.
Teño para escribir un libro:
A pluma dun corvo,
O tinteiro da ausencia,
A folla pálida e virxinal,
O silencio.
O reloxo parado,
Un saco de bicos por abrir,
Versos que non nacen,
Bolboretas cegas.
Papoulas disecadas,
Lembranzas entreabertas,
Un álbum nocturno
E unha caixa baleira.
Morriña, tristura…
A melancolía non sabe de crises
Non.
Foto: Autoretrato Rochi Nóvoa. |
Teño que decir que non son home de letras, inda que sei recoñecer cando un traballo merece a pena. Teño lido algunhas das tuas poesías e gustanme , é algo diferente, realmente interesante. Un bico Rosa, vemonos algun dia en Xunqueira
ResponderEliminarMil grazas José, cando gustes, sempre aleda saber que se lee e que transmite, un bico.
ResponderEliminarMil grazas José, cando gustes, sempre aleda saber que se lee e que transmite, un bico.
ResponderEliminarque rapidez !!! Non fai moito que vin o teu blog, pero agora encaixanme cousas, fai moitos anos escribiches no reverso unha folla usada unhos parrafos, e xa tiñan algo especial, inda o conservo, de vez en cando botolle unha ollada, traeme bos recordos ...
ResponderEliminarVaiaaaaaaaa iso si que me sorprende, hahahahahaha, que conserves, uauuuui que ilusión !
ResponderEliminar