miércoles, 16 de mayo de 2012

Arroutada, Xunqueira de Ambía


Moitas grazas pola man...heheh xa virei polo brazo .


A Dama da escuridade,
 xa non está triste.
As báogoas que a percorren
Son pérolas de agradecemento e de ledicia.

Sentiu as ñañalas  aquel serán
De nervios estridentes.
 Os bicos e apertas,
Non eran os do vento,
Eran os teus!.



Versículos breves
docemente entonados,
Por unha voz arroutada
 que pretendian facerse un oco.


A sua  incongruencia, ó seu xeito,
 esa falta dun  sentido,
nun  concerto de tronos entre luces e sombras...


Foi esa noite, cando aconteceu,
 Cando se escribiu a canción,
un romance sin amor, unha odisea tardía,
con pedras  e unha conciente pantasía...

Asi que...xa so queda dar as grazas a quen me quixo no seu corazón,
Aos que axudaron a rompelos muros de formigón
Da cárcere estática.
A todos vós ...GRAZAS!


 


2 comentarios:

  1. Parabens e ledicia polo exito conseguido e magoa por perdermo...para a proxima a ver se pode ser. Un bicaso!!!

    ResponderEliminar
  2. Grazas, tanto como éxito heheh , estivo xenial iso sí. ;)

    ResponderEliminar