Frio, vai frio

No seu nicho  engaiolada,

Observando.  o a escuridade

en compaña das bágoas da lúa.


Condenada

a non ver nunca o día

cruza o congostra da imortalide.

Envexa, a quen o pode observar,

sentindo, rexeitamento pola vida.



Perdida..

dentro dunha humanidade irreal.

Fría, escura,

 Húmida, tumba.



Condenada en soños,

A escoitar  cantigas de sereas

De fadas e belezas terrenais.


Supremamente desterrada

Vive nun tétrico cadaleito

Cuberto cun manto negro

Do que non pode escapar.



Xélidos invernos

Cantos máis?

Vida dunha esquecida ,

Nunha Soedade devastadora.

Unha alma morriñenta...

Que nun tempo deixou suplantar.






Foto: Rochi Nóvoa.