A fada Madriña

Atopámola no paraíso das Lilas

coa tiara de ouro transparente

tecendo as cores das acuarelas

para resaltar aos silfos da luz.

Co manto púrpura que a cobre

e a súa variña de prata

fai da néboa pecha

un tule de rosas e de alba.

No inverno  con pó de neve

e reflectires de Zafiro

protexe aos paxariños

que están máis febles.

No seu xardín

pequerrechos danzando

enxames de bolboretas

peixes voadores

e chuchameles cantadores.

Cando fala o tempo para

e lembra a lingua esquecida

detén os raios do lume no solpor

cunha brocha de vento de desexo.

É unha fada

A miña fada MADRIÑA!

Foto: Rochi Nóvoa

Benquerido amigo Rober:

Ao pasado, xa non lle debes nada

nin as cicatrices que se descobren

cando ti queres tapalas.

Intúo o mar negro

polo que algúns pasamos

e nel debe quedar o depredador esquecido

as bestas das profundidades, amigo

aliméntanse de corazóns cheos

de tristeza.

As pancas de ferro

ben sei que deixan a Alma rachada

a visón sen cor

a diferenza do que se pensa

é a pureza da luz e da forza interna.

Coñecedor de labirintos

non debes contar anos, sí momentos.

es  sangue que vive

anxo protector de tantos de nós

e so do silencio e do íntimo

aparece o teu ruído.

Foto: Rober

Nosfesatu e Empusa

Para que ter medo ao inferno

si na terra segue a guerra

e as memorias alleas fan de amnesia?

Para que ter medo ao inferno

se permitimos o desquite dos ladróns

se dereitos nun estado de democracia?

Para que ter medo ao inferno

se a carestía dos sentimentos

orballa en nós a diario?

Para que temer a morte

se a frialdade que manca

non é a da lápida marmórea?

Pasear pola noite

divisando as soidades infinitas do solpor

e xa non se ouven os ouveos dos lobos.

Para que ter medo do futuro

se temos ausencias das lembranzas?

Balas invisibles atravesándonos

Como se non foramos nada.

E que diferenza hai da  Idade media?

Non servimos ao Sr Capitalismo?

Non pagamos os nos impostos e xuros?

Non estamos controlados?

Ah claro non!

 Esquecíame da bondade da guillotina.

Vou mergullarme nas profundidades

da escuridade , para non contar as arestas

do desvanecer da conciencia

 e da inexistencia da xustiza.

 E se os Empusas se estenderon?

 

Foto: Da rede, Empusa.

Os cabalos

Pode parecer a miña actitude pasota,

emprégoa  para non incordiar

pola vida por riba dun cordel

de funambulistas

mantendo o equilibrio

entre os deberes e obrigas.

E...Collín o lapis  violeta

para escribir o que sentenciou:

-“ O meu corazón non ten arranxo,

Son un inútil total “

Faleille entón

do Couplet do último Trompetista,

da falta de presuposto

e dos cabalos taca-taca.

Lembrei que cando escoitas

tantas veces o mesmo

acabalo crendo e

 tamén me lembrei a teoría

 do “Teapot “ de Russell

E sorrín degustando  o Daikiri de amorodo.

Empatei o pensamento con Uxío Lois

que me presentou  a “ Luz de Gas “

Xuntei entón ese eficaísta método

manipulador e anulador

para que viras quen es,

lembra as gafas das que falaba Belem.

E seguen os cabalos taca-taca

as teorías,

 parecen ter máis peso que a practica

haberá outras noites

mentres estas pasan

entre tanto, os cabalos...Taca-taca

 P.D Canto ghalopooooooooooooooooooo!

Foto: Da rede