A culpa é de unha, e é miña… a culpa de quererte.
Cando falo, a lingua
esnaquiza a miña boca,
Racha o mundo, e as achas…
Penetran a pel.
Nas areas da terra
Nos engaños audaces dos soños
Nas marusías do arrepentimento.
No entoldamento prófugo
Na névoa do inverno
Nas bágoas do esbozo desproporcionado.
Desvaecen as palabras
Volto a tinta cor sangue
Esquecín o nome luz
que me amorna
Incapaz de lembrar se
choveu…
antes de bicarte.
Dous vasos baleiros… Con anacos de cítricos,
Que esperan , agardan, amainan…
Coa dignidade dunha vara enxugada
Que coa auga se fai lume
Sen sacia-la sede
Ante a imposibilidade da túa boca.
 |
| Foto: Rochi Nóvoa |
Bendita culpabilidade cando regala palabras engaioladas coma estas nos teus beizos.
ResponderEliminarE non te laies por non ter a súa boca hoxe. Celebra habela posuído. Hoxe, de seguro, tes as súas verbas, o seu pensamento, a súa ialma... que, de seguro, de algún xeito, quedou atrapada na túa.
Teñóo todo...e non teño nada...
ResponderEliminar