Agora , que
estou prostrada neste leito
E o tempo que teño é xusto
Confesareiche
que:
Pasei anos
desfigurando noites perfectas
Imaxinando
días soleados no inverno
Andar ao
revés…sempre se me deu ben.
Blasfemei,
rin
Chorei,
vivín, morrín
Soñei….
Segundo
a lúa da tolemia construín
Un verso,
unha imaxe,
Debuxei un
momento,
Alcaiotei
parte das feridas.
E agora…
Agora fico prostrada nesta cama
De sabanas
limpas, frías e desinfectadas.
Sen contacto human ,
Esnaquizando
lembranzas
dos
descensos ao inferno.
Morrín con anterioridade
Cando por
parva , fun escrava da rutina
E fuxín
acovardada do amor.
Cando perdín
un proxecto
Por “ Paura “ a comezalo
E cando o negro
estivo por riba do branco,
sempre subliñado co medo.
Agora , que
estou prostrada neste leito
E o tempo que teño é xusto
Direiche… que non temo a morte,
A morte
….non me é estraña.
Foto: Rochi Nóvoa ( Autoretrato) |