Chegou a hora

"A man que manexa a pluma vale tanto como a que conduce o arado”. Arthur Rimbaud

Reporteiros alugados

Disfrazan esteticamente

Momentos de dor e pranto.

Teólogos capitalistas

Non ven a un pobo asoballado,

Políticos corruptos

Paponean os peitos cheos

De poder putrefacto.

Necios que non escoitan

Insensibles ao declive estrepitoso,

Sendo testemuñas, protagonistas

E vítimas do goberno ditador

Que nos quere ter calados.

É tempo de afianzarse

De premer nas tegras o desencanto .

Os meus beizos teñen sede de xustiza

A conciencia …

unha débeda .

Foro: Rochi Nóvoa.

Estado de reflexión

Rachada, ferida

Decepciona, aqueloutrada.

Esnaquizada,partida

Escurridiza, laiosa.

Arrepentida, paifoca

Babeca,perdida.

Inqueda, mixericas

Pusilámine, deble.

Avergoñada, desacougada

Desatinada, ida.

Farta, cansa

Incomprendida, desquiciada...

Foto: Emilio Romanos.

Pranto

Pranto

Pola lembranza viva,

No berce acugulado

Das accións ingratas.

Fedella o destino

Na illa do recordo

Engaiolando ós días de retorno.

Ósos fusiformes  da memoria,

Esnaquizan

O proxecto liberado do naufraxio.

Aflixida no silencio,

Visualiza o rostro arrebatado do peito,

Sen permiso, roubado.

Albastros xexados, fican no desvelo,

Fuxida a  aurora branca

E as badaladas…

As badaladas,  aínda non marcan á hora.

Foto: Rochi Nóvoa.

Predicador lascivo

Comprendo que a mentira é engano e a verdade non. Pero a min enganáronme as dúas

Antonio Porchia.

 Coa chegada do outono

O eslavón amable da cadea,

Preme a panca de ferro

Da inmunda aflición.

Fel esparexido,

Desterro do desencano

que sucumbe ao ardido peito.

Non te recoñezo!

Amante do prohibido,

Predicador lascivo,

Modelas a túa vontade

A confianza depositada.

Desviación moral…

Tento xustificar!

Á contrariedade xerada.

Desconcertada,

Ao roteiro das pegadas incrustadas,

Tento con esforzó…xustificalas.

Foto: Emilio Romanos Castiñeira

Acouga, respira!

Dentro da escuridade da noite,

da á luz a rosa negra,

pola túa vida espéralle,

o solpor e  as estrelas.

Espertas, á beleza  que brilla

 Cos  ollos cor xofre

a pel branca como a neve

nun manto de tenrura e suavidade,

respira fillo respira!.

Escoitas o teu nome

Nos beizos de quen te bica,

Virxinal perante as portas mundo

Configuras a túa liberdade,

Pequerrecho, sae ,sae.

Non tes pecados para ser condenado,

 a dor presentada, non pode ser  cultivada,

nos recunchos apagados desta habitación.

Péchase a noite, alónganse a sombras

Faite forte! mantente íntegro ao trebón.

Escoita-los berros  calados

namentres falta o alento,

o suspiro que non respiras

no agonizante bico da miña ilusión.

Respira fillo, respira!.